Beste vrienden en lezers,
Ik knijp mezelf nog steeds in mijn arm terwijl ik dit schrijf vanuit hartje New York City, waar ik de unieke kans heb gehad om de US Open van 2025 bij te wonen als gast van mijn nieuwe heldin, Aniek van Koot. Ik ben absoluut geen stadsmeisje, maar deze ervaring heeft me nu al veranderd op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen. Laat me je meenemen naar hoe dit allemaal begon en waarom ik hier ben, vol enthousiasme om Aniek vandaag te zien strijden in de tweede ronde van het rolstoeltennistoernooi.
Het begon allemaal in Nederland, waar ik Aniek voor het eerst zag oefenen op de tennisbaan terwijl ik in de sportschool was. Haar intensiteit en focus trokken meteen mijn aandacht, maar het was haar verhaal dat me echt raakte. Aniek werd geboren met één been korter dan het andere, en na zware therapieën nam ze de moedige beslissing om haar been te amputeren. In plaats van zich daardoor te laten beperken, omarmde ze rolstoeltennis met een vuur en gratie die ronduit ontzagwekkend zijn. Ik heb nog nooit een atleet – of eerlijk gezegd, wie dan ook – de uitdagingen van het leven met zoveel vrijgevigheid, veerkracht en vreugde zien aanpakken.
Onze vriendschap is nieuw, maar het voelt alsof het lot het lot heeft bepaald. Toen Aniek me een toegangskaart voor de US Open aanbood, waarmee ik alle grote namen in de tenniswereld kon zien, was ik dolblij. Maar eerlijk gezegd? Ik ben veel enthousiaster om haar en haar fantastische collega’s aan te moedigen in de rolstoeltennistoernooien. Hen zien strijden haalt me uit mijn bubbel en herinnert me eraan dat iedereen zijn eigen strijd voert. Anieks houding – haar vermogen om de extreme eisen van haar sport te omarmen en toch vriendelijkheid uit te stralen – heeft me al geleerd dat de manier waarop we onze uitdagingen aanpakken het verschil maakt.
Vandaag ga ik naar het USTA Billie Jean King National Tennis Center om Anieks wedstrijd in de tweede ronde te bekijken. De rolstoeltennistoernooien zijn terug op de US Open in 2025, nadat ze vorig jaar vanwege de Paralympische Spelen waren overgeslagen, en de energie hier is overweldigend. Aniek, nummer twee van de wereld en voormalig US Open-kampioen in het enkelspel (2013), is een kracht om rekening mee te houden. Met 26 grote titels (drie in het enkelspel, 23 in het dubbelspel) en vijf Paralympische medailles is ze een legende in de sport. Maar als je haar ontmoet, zou je nooit raden hoe groot haar prestaties zijn – ze is zo nuchter.
Ik had ook het genoegen haar coach Robin en haar broer Sam te ontmoeten, die net zo hartelijk en gastvrij zijn. Arme Sam had echter een moeilijke start van de reis: hij werd opgelicht op JFK en moest $500 betalen voor een “taxi”. Het herinnert ons eraan dat je, zelfs in de hectiek van een stad als New York, scherp moet blijven!
Hier, omringd door het gejuich van de menigte en de intensiteit van de wedstrijden, valt het me op hoeveel deze ervaring meer is dan alleen tennis. Het gaat om moed, verbinding en perspectief. Anieks reis heeft me laten zien wat er mogelijk is als je je niet laat definiëren door obstakels. Ik ben er zo trots op haar mijn vriendin te mogen noemen, ook al is onze vriendschap nog maar net begonnen.
Nu ik vandaag de baan op ga, ben ik vervuld van dankbaarheid voor dit moment en voor Anieks vrijgevigheid om het met me te delen. Als je ooit het geluk hebt om rolstoeltennis te kijken, doe het dan – het is een masterclass in kracht en spirit. Ik hoop dat je Aniek aanmoedigt en de strijd viert die we allemaal voeren, op en naast de baan.
Met al mijn opwinding,
Astrid
