Mijn reis door borstkanker: 13 biopten, een borstbesparende operatie, een borstamputatie en een eierstokverwijdering
Hoi allemaal,
als je dit leest, maak je misschien iets soortgelijks mee — of ben je gewoon benieuwd hoe het is om een langdurige gezondheidsstrijd te doorstaan.
Mijn naam is Astrid, en ik deel mijn verhaal niet uit medelijden, maar voor bewustwording, verbinding, en misschien een beetje hoop.
In de afgelopen jaren heb ik 13 biopten ondergaan, een borstbesparende operatie, een borstamputatie en een oöforectomie (het verwijderen van mijn eierstokken). Het was allesbehalve een rechte weg — vol onzekerheid, pijn, veerkracht en uiteindelijk een totaal nieuw perspectief op het leven.
Het begin: verdenking en de eerste biopten
Het begon allemaal in 2022 met een routine 3D-mammogram.
Er verscheen een klein, verdacht plekje — en ineens werd ik doorgestuurd voor mijn eerste biopsie.
Dat kleine naaldje voelde als een inbreuk, maar ik had geen idee dat dit nog maar het begin was.
De uitslag kwam de volgende dag. (De langste 24 uur van mijn leven.)
In de maanden daarna verschenen er meer verdachte plekjes en verkalkingen.Biopt na biopt.
Elke keer opnieuw die spanning in de wachtkamer, en daarna weer meer vragen bij de uitslag.
Rond het vijfde biopt voelde ik me net een speldenkussen.
Waarom zoveel?Borstweefsel kan bedrieglijk zijn. Sommige monsters toonden atypische hyperplasie — geen kanker, maar wel een waarschuwing.
Andere waren gewoon dicht weefsel dat de beelden misleidde.
Ik leerde al snel dat niet alle biopten hetzelfde zijn.
Sommige waren stereotactisch (geleid door een mammogram), andere met echo, en een paar zelfs met MRI om moeilijk bereikbare plekken te vinden.
Elke keer bleef ik achter met blauwe plekken, pijn en emotionele uitputting.
De borstbesparende operatie: een stap richting duidelijkheid
Na ongeveer acht biopten — ik was de tel kwijt — kwam eindelijk de bevestiging: vroegstadium borstkanker.
Het was ductaal carcinoom in situ (DCIS): ingekapseld, maar serieus genoeg om snel te handelen.
Mijn oncoloog raadde een borstbesparende operatie aan, waarbij het aangetaste weefsel werd verwijderd maar de borst behouden bleef.
Het was een dagbehandeling onder narcose: ze verwijderden de tumor, wat omliggend weefsel en deden een schildwachtklierbiopsie om te checken of de kanker zich had verspreid.
Toen ik wakker werd, voelde ik opluchting… maar ook een vreemd gevoel van verlies.
Het herstel was zwaar — pijn, zwelling, beperkte beweging — maar mijn liefde voor tennis hielp me sneller op te krabbelen dan verwacht.
De pathologie toonde schone snijranden, maar één lymfeklier was positief.
Even dacht ik: “Oké, ik heb dit overwonnen.”
Maar mijn artsenteam bleef zoeken. Die lymfeklier bevatte kankercellen die niet overeenkwamen met die in mijn rechterborst.
Dat betekende één van twee dingen: óf de kanker had zich via het lymfestelsel verspreid, óf er zat nog ergens een verborgen tumor.
Het keerpunt: de keuze voor een dubbele borstamputatie
In de medische wereld bestaat iets dat een peer board heet — een overleg waar artsen complexe dossiers samen bespreken.
Mijn chirurg, dr. Jenifer Steiman, bracht mijn dossier daar drie keer in.
Tijdens de laatste bespreking zag een alerte radioloog iets wat eerder was gemist: lobulaire kanker — een type dat berucht is om zijn moeilijk te detecteren aard in dicht borstweefsel.
Meer biopten volgden. Meer clips.
En al snel werd duidelijk: de veiligste keuze was een dubbele borstamputatie.
De operatie duurde uren, beide borsten werden verwijderd, en met een reconstructietechniek (de Goldilocks-procedure) werd de vorm deels hersteld.
Wakker worden zonder mijn natuurlijke borsten voelde onwerkelijk. Alsof ik iets verloren was dat nauw verbonden was met mijn vrouw-zijn.
De pijn viel mee dankzij medicatie.
Maar de drains? Die vond ik beangstigend.
Zonder mijn zus Annemieke had ik het niet gered — zij was de ster van mijn herstel.
Tegelijkertijd begon ik met tamoxifen, een hormoonblokker.
Het voelde als een dubbele klap: ik had mijn borsten verloren én de hormonen die me ‘mij’ lieten voelen.
Mijn lichaam voelde niet meer van mij, en mentaal ging ik door een donkere periode.
Het volgende hoofdstuk: oöforectomie en chirurgische menopauze
Omdat mijn kankers — ductaal, lobulair en gemengd — allemaal oestrogeenpositief waren, waren mijn eierstokken de volgende stap.
Op mijn 46e onderging ik een laparoscopische bilaterale salpingo-oöforectomie: beide eierstokken en eileiders werden verwijderd.
Van de ene op de andere dag zat ik in de chirurgische menopauze.
Opvliegers, stemmingswisselingen, zorgen over botdichtheid — alles kwam tegelijk.
Ik begon aan een ander hormoonremmend medicijn, letrozol, dat nog steeds bijwerkingen geeft.
Terugkijkend zie ik hoeveel ik in korte tijd heb verloren.
Ik had altijd eindeloze energie en was dol op bewegen.
Nu moet ik ’s ochtends eerst mijn stijve handen losmaken voordat ik kan opstaan.
Mijn gewrichten doen pijn op de vreemdste plekken, en die postmenopauzale buik?
Daar leer ik nog steeds mee leven.
Reflectie: wat ik heb geleerd
Terugkijkend heeft deze reis elk deel van mij getest.
Fysiek ben ik door meer procedures gegaan dan ik ooit had gedacht.
Emotioneel heb ik te maken gehad met depressie, angst, maar ook diepe dankbaarheid — voor mijn familie, vrienden en mijn geweldige medische team.
Als jij iets soortgelijks doormaakt, wil ik dat je dit onthoudt:
- Wees je eigen pleitbezorger. Stel vragen. Vraag om tweede (of derde) meningen.
- Bouw een steunnetwerk. Vrienden, familie, lotgenoten — alles wat je op de been houdt.
- Blijf bewegen. Het helpt je lichaam én je hoofd.
- Zorg goed voor jezelf. Voeding, beweging, therapie — ze maken echt verschil.
- Wees mild voor jezelf. Stel grenzen. Vier kleine overwinningen. Oefen dankbaarheid.
Vandaag is er geen bewijs van ziekte. Sterker, meer geaard, en dankbaarder dan ooit voor de kwetsbaarheid en schoonheid van het leven.
Als mijn verhaal ook maar één persoon helpt zich iets minder alleen te voelen, dan is het het waard geweest.
Blijf sterk,
— Astrid
